Katarina M. Milošević

U radu autor istine presudnu ulogu političke participacije građana i nacionalog identiteta u cilju „ozdravljenja“ demokratskih načela i institucija društva i lokalnih samouprava. Kriza legitimacije demokratskih društava pokazala je da se demokratija ne može svesti samo na tehničko pitanje konstituisanja i održavanja vlasti, već da građani imaju pravo, potrebu i dužnost participiranja u kontroli vlasti, postavljanju zahteva i u procesima odlučivanja. Polazni princip u radu, kada je reč o pravu učešća građana na lokalnom nivou jeste da nije reč o pravu koje građanima „daruje“ njihova lokalna samouprava ili državna vlast, niti o pravu koje proističe iz međunarodnih dokumenta, već o jednom originernom pravu građana i temeljnom principu demokratskog uređenja. U drugom delu rada, autor pitanje nacionalnog iden­titeta predstavlja kao jedan veoma kompleksan fe­nomen kojim su se bavili mnogobrojni teoretičari najrazličitijih disciplina. Nacionalni identitet, i pored predviđanja da će kraj XX i početak XXI veka biti vreme bez nacija, još uvek predstavlja veo­ma aktuelnu temu. Glavne metode kojima se autor koristi u svom radu su metod analize sadržaja i komparativni metod.

Rad je posvećen teorijskoj analizi političkog komuniciranja, ulozi aktera političkog komuniciranja i uticaju, kako kvaliteta političkog komuniciranja, tako i aktera političkog komuniciranja, na participaciju građana (u cilju utvrđivanja eventualne zavisnosti između kvaliteta političkog komuniciranja i stepena razvijenosti građanske participacije). Osnovni predmet istraživanja u radu je kvalitet političkog komuniciranja građana u javnom političkom životu i njegov uticaj na participaciju građana u Srbiji.

U radu su identifikovani razlozi slabog društvenog i političkog angažmana i aktivizma građana, kroz istraživanje uticaja politike, medija i građana na nivo i kvalitet političkog komuniciranja. Autori govore o građanskoj participaciji u lokalnoj samoupravi, predstavnicima vlasti, medijima i građanima u njihovom međusobnom odnosu u procesima političkog komuniciranja i političke participacije, koji predstavljaju pouzdane indikatore dostignutog nivoa i kvaliteta demokratizacije ukupnog društva. Bez podizanja političke kulture građana, ali i predstavnika vlasti, kao i bez osnaživanja demokratskog kapaciteta medija – nema participacije građana u i van političkog polja, odnosno javnosti. Osnovni predmet istraživanja u radu je: participacija studenata u javnom političkom životu u Pirotu. Rad je posvećen teorijskoj analizi: uloge aktera političkog komuniciranja (političari, mediji i građani), empirijskoj analizi: stepena razvijenosti političke participacije na lokalnom nivou, uticaju aktera političkog komuniciranja na participaciju građana na lokalnom nivou (na osnovu stavova studenata o tome), kao i analizi stavova studenata o kvalitetu razmene političkih sadržaja, povratnosti informacija i dogovora na relaciji političari-mediji-građani (u cilju utvrđivanja eventualne zavisnosti između kvaliteta političkog komuniciranja i stepena razvijenosti političke participacije).

U radu se razmatra problem definisanja pojma nacionalne bezbednosti, politike nacionalne bezbednosti bazirane na demokratskim načelima države i političkog sistema kao osnovnog faktora stabilnosti države i unutar nje, i nacionalne bezbednosti zajednice. Prvo se raspravlja o pojmu bezbednosti uopšte i izvodi definicija bezbednosti u užem i širem smislu reči. Zatim se daje pregled značajnijih definicija nacionalne bezbednosti srpskih autora kao i najpoznatijih definicija stranih autora. U radu autori apostrofiraju da je politički sistem bio i ostao, pored države, suštinski najbitniji elemenat kada se radi o nacionalnoj bezbednosti.

Politička situacija u Srbiji kao i u gotovo svim bivšim socijalističkim zemljama, prepuna je deficita demokratskih potencijala ali i značajnih rezerva građana prema neformalnim i formalnim oblicima sopstvenog učešća u upravljanju javnim poslovima. U ovim zemljama, uključujući i našu, nasleđena politička kultura ne vrednuje pozitivno bilo kakav vid građanskog učešća u odlučivanju ili bilo kakvog angažmana građana u poslovima od javnog značaja. Pomenuti postojeći deficit izvorno ljudskih i demokratskih potencijala, na delu je ne samo u politici već u čitavoj sociokulturnoj stvarnosti koja se sa politikom međusobno prožima. U pokušaju da prevladaju ovu situaciju, predstavnici političkih vlasti potražili su saveznika, dovoljno jakog ali i slabog kako bi ga mogli instrumentalizovati  i (i)koristiti u svrhe tvorenja i formiranja mišljenja koje se suštinski ne razlikuje od njihovog. Pronašli su ga u vidu glasnog i jakog, i, što je najvažnije, onog koji utiče na građane formirajući im mišljenje – mediji – koji predstavljaju tehničke kanale diseminacije informacija, ali ne samo to, već  i kanale stabilizovanja političke vlasti.