Bojan Č. Bojanić
ONE DRAFT OF A POSSIBLE CONSTITUTIONAL ARRANGEMENT FOR KOSOVO AND METOHIJA
The authors will point out some possible models for solving an extremely complex problem, which for decades has been an open issue for which, without much success, a mutually acceptable solution is being sought - Kosovo and Metohija. The paper analyzes three possible options, with different intensity of relations between the Republic of Serbia and so called Kosovo. In the first case, which implies the strongest relationship between Serbia and Kosovo and Metohija, this issue could be resolved by passing a law on substantial autonomy (with changes to certain constitutional provisions) which would formally assign all the competencies now available in the province, while the other two models do not imply the adoption of such a law, so it could be done exclusively by changing the Constitution of the Republic of Serbia. In none of the proposed models, the so-called Kosovo would not have full international legal subjectivity, Serbia would not recognize Kosovo's self-proclaimed independence, nor could so-called Kosovo become a member of the United Nations, and there would be no Kosovo Army. The province would have internal sovereignty.
JEDAN POGLED NA TERITORIJALNU AUTONOMIJU U REPUBLICI SRBIJI
Pitanje teritoritorijalne autonomije u Srbiji predstavljalo je i predstavlja izvor stalnih tenzija i nestabilnosti, a nakon više od sedamdest godina njenog postojanja i dalje se traga za odgovarjućim modelom. Ustavom iz 2006. godine teritorijalna organizacija Republike Srbije nije doživela promene u odnosu na prethodno ustavno uređenje, izuzev što je predviđena mogućnost formiranja novih autonomnih pokrajina koje bi imale nadležnosti kao i već postojeće. Asimetičnost kao obeležje teritorijalne organizacije sada dolazi još više do izražaja. Naime, osim činjenice da je autonomija uspostavljena samo na delu teritorije Repulike Srbije, položaj dve autonomne pokrajine je različit. Tako je Ustavom propisano da se položaj AP Kosovo i Metohija, koja uživa suštinsku autonomiju, uređuje posebnim zakonom, koji se donosi po postupku predviđenom za promenu Ustava. U kontekstu budućih ustavnih promena nužno je preispitati postojeći koncept asimetrične decentralizacije, a čini se i da bi bilo umesno postaviti pitanje opravdanosti daljeg postojanja teritorijalne autonomije. Trebalo bi, u tom smislu, razmisliti o dvostepenoj i politipnoj lokalnoj samoupravi kao adekvatnom modelu decentralizacije vlasti.